Secara umumnya, Kesusasteraan Melayu merupakan ciptaan seni yang dinukilkan dalam bahasa Melayu berunsurkan keindahan dan kehalusan sama ada berbentuk prosa ataupun puisi bagi mengimbangi perkembangan intelek, rohani, emosi, jasmani serta turut memaparkan nilai kemanusiaan dan citra masyarakat. Sastera turut memiliki keindahan dalam aspek-aspek isi ataupun daya pengucapannya. Selain itu, kesusasteraan juga merujuk kepada karya-karya lisan serta tulisan yang membawa unsur-unsur cereka dan disampaikan melalui bahasa serta menggunakan pelbagai perkataan.
Dalam konteks kesusasteraan bandingan, ia merupakan satu disiplin ilmu dalam kajian kesusasteraan yang berkembang pada abad ke-19 di Eropah. Disiplin ini tercetus kesan daripada reaksi pengkaji sastera yang ekstrem terhadap perubahan semangat kebangsaan pada abad ke-18. Perkembangan kesusasteraan bandingan bergerak mengikut landasan teori dan pendekatan antara disiplin. Justeru, kesusasteraan bandingan bersifat global dan meliputi skop kajian yang luas, sesuai dengan tujuan kemunculannya iaitu untuk memahami kesusasteraan dengan mendalam dan saksama.
